Οι 15 Πιο Υποτιμημένοι Κιθαρίστες στην Ιστορία της Rock Μουσικής (Μέρος Πρώτο)

Του Σταμάτη Μπούρδου

Ο κιθαρίστας υπήρξε, απαρχής της ροκ ιστορίας, αυτό που θα ονομάζαμε ως η απόλυτη «cult icon» ενός ολόκληρου μουσικού κόσμου…..Όποια θέση κι’ αν προτιμά κάποιος σ’ ένα μουσικό σχήμα, ότι όργανο κι’ αν προτιμά, η αλήθεια είναι ότι η πρώτη φαντασίωση όλων, στην πλειοψηφία τουλάχιστον των περιπτώσεων, υπήρξε αυτή του «εξάχορδου» ήρωα, επιλέγοντας να κάνει τα πρώτα του μουσικά βήματα με ασκήσεις πάνω σε μια ταστιέρα, κοιτάζοντας πολύ προσεχτικά τις έξι χορδές, συνήθως τουλάχιστον, καθώς πλέον κατά περίπτωση έχει αυξηθεί ο αριθμός αυτών.

Ο κιθαρίστας, ως άλλο αρχέγονος πολεμιστής που αντί να κραδαίνει ένα μακρύ σπαθί ή ένα πέλεκυ, βρίσκεται είτε στην άκρη της σκηνής, είτε πίσω από τα μεγάφωνα ενός ηχοσυστήματος, με την κιθάρα ως δικό του «όπλο» και προέκταση του εαυτού του, προσπαθεί να μας ξεσηκώσει, να μας μεταλαμπαδεύσει διαφόρων είδους συναισθήματα, στέλνοντας τον δικό του «αχό», αποτελούμενο από ήχους μιας διαφορετικής μάχης, η οποία όμως αποσκοπεί στο ίδιο αποτέλεσμα, να «ισοπεδώσει» τα πάντα με την παρουσία του……

Η Ροκ μουσική έχει να επιδείξει στην μακροχρόνια ιστορία της, τεράστιους κιθαρίστες, ποιούς να πρωτοαναφέρουμε….. Jimi Hendrix, Rory Gallagher, Peter Green, Stevie Ray Vaughan, Eric Clapton, Ted Nugent, Uli Jon Roth, Tony Iommi, Ritchie Blackmore, Jimmy Page, Gary Moore, Yngwie Malmsteen, Joe Satriani κ.α., είναι ατελείωτη η λίστα…..

Υπάρχουν όμως επίσης αμέτρητοι, αξιολογότατοι κιθαρίστες, οι οποίοι για διάφορους λόγους δεν έτυχαν της αναγνώρισης που τους άρμοζε, δεν τους αποδόθηκε η δημοσιότητα που τους αναλογούσε…. Αυτοί είναι οι «αδικημένοι» της μουσικής ιστορίας κι’ αυτούς προσπαθεί να φέρει στο προσκήνιο το άρθρο αυτό, να τους επανατοποθετήσει στις καρδιές μας, παρουσιάζοντας τουλάχιστον 15 από αυτούς, βάσει της γενικότερης προσφοράς τους, της συνολικής μουσικής τους συνεισφοράς, της τεχνικής επιδεξιότητας τους, των συνθετικών ικανοτήτων τους κλπ.

(ΣτΕ: Όσο και να προσπαθήσει κανείς να είναι αντικειμενικός, η τελική επιλογή κι’ η κατά σειρά παρουσίαση τους, είναι ουσιαστικά υποκειμενική και ως εκ τούτου, πολλοί θα διαφωνήσουν πιθανότατα με κάποια επιλογή ή θα θεωρήσουν ότι κάποιος άλλος θα έπρεπε επίσης να βρίσκεται στην συγκεκριμένη λίστα, είναι απολύτως λογικό κι’ αναμενόμενο.)

15. Malcolm Young

Ο Malcolm Mitchell Young…. R.I.P. (06/01/1953–18/11/2017), γεννήθηκε στην Γλασκώβη, αλλά όπως πολλοί άλλοι συμπατριώτες του, μετανάστευσε στο εξωτερικό ως αποτέλεσμα του «Μεγάλου Χειμώνα» του 1963, για την ακρίβεια 15 μέλη της ευρύτερης οικογένειας των Young βρήκαν «καταφύγιο» στην Αυστραλία, μαζί με τα δύο αδέρφια του George (06/11/1946-22/10/2017) και Angus (31/03/1955). Το πρώτο συγκρότημα που συμμετείχε ονομαζόταν «Marcus Hook Roll Band» κι’ ήταν καθαρά «οικογενειακή» υπόθεση καθώς αποτελείτο από τα τρία αδέρφια, μαζί με τον μεγαλύτερο όλων Alex Young (σαξόφωνο) και τον Harry Vanda, εξ Ολλανδίας, ενώ κυκλοφόρησαν μόνο έναν δίσκο το 1973, με τίτλο «Tales Of Old Grand Daddy».

Σε ηλικία 20 ετών μαζί με τον Angus δημιουργούν το 1973 τους θρυλικούς «AC/DC», των οποίων η πρώτη σύνθεση αποτελείτο εκτός των δυο τους, από τους Colin Burgess (ντραμς), Larry Van Kriedt (μπάσο) και Dave Evans (φωνητικά). Το πρώτο τους single κυκλοφόρησε ήταν το «Can I Sit Next To You Girl».

Ο Malcolm ναι μεν δεν είναι κάποιος άγνωστος κιθαρίστας, αλλά ποτέ δεν έτυχε της αναγνώρισης που του άρμοζε, καθώς πάντα βρισκόταν στην «σκιά» του αδερφού του Angus…… Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως την δική του τεράστια συνεισφορά στην καθιέρωση αυτής της σπουδαίας μπάντας. Ήταν αυτός που βρισκόταν πάντα στο παρασκήνιο, στο βάθος της σκηνής μπροστά από τα ηχεία, ώστε να στρώνει το μουσικό «χαλί» του συγκροτήματος, αναλαμβάνοντας όλα τα ρυθμικά μέρη, ώστε να έχει τον χώρο ο αδερφός του να κάνει τα «δικά» του. Ο Angus πολλάκις είχε εκθειάσει την δουλειά του Malcolm στην μπάντα και μάλιστα είχε δηλώσει ότι ήταν καλύτερος κιθαρίστας από εκείνον, αλλά είχε επιλέξει άλλο ρόλο για τον εαυτό του. Επίσης μην αμελούμε ότι έχουμε ακούσει από τον Malcolm μερικά από τα καλύτερα και πιο ιστορικά riffs…….

Κατά την διάρκεια της «Black Ice World Tour» διαγνώστηκε με καρκίνο των πνευμόνων, εγχειρίστηκε με επιτυχία, ενώ παράλληλα αντιμετώπιζε καρδιακά προβλήματα, οπότε αναγκάστηκε να βάλει βηματοδότη. Τον Απρίλιο του 2014 αποχώρησε από την μπάντα λόγω άνοιας και τελικά απεβίωσε από την ασθένεια αυτή το 2017……

14. Robin Trower

Ο Robin Leonard Trower (09/03/1945), είναι από τους σημαντικότερους και καλύτερους εν ζωή, blues/rock κιθαρίστες στην μουσική σκηνή. Του είχαν αποδώσει το προσωνύμιο «ο Βρετανός Jimi Hendrix», έχοντας ξεφύγει όμως από την δική του σκιά, «χτίζοντας» μια πολύ σπουδαία καριέρα. Ο Robin ξεκίνησε την μουσική του σταδιοδρομία το 1962, δημιουργώντας τους «The Paramounts», στους οποίους συμμετείχε ο Gary Brooker (μετέπειτα στους Procol Harum), ενώ μετά την διάλυση τους δημιούργησε ένα τριμελές σχήμα τους «The Jam», πριν προσχωρήσει στους πολύ επιτυχημένους «Procol Harum», οι οποίοι είχαν κάνει ήδη μεγάλη επιτυχία με το single «A Whiter Shade Of Pale», συνεργαζόμενος και πάλι με τον παλιό συμμαθητή του Gary Brooker. Έμεινε στην μπάντα από το 1967 μέχρι το 1971, συμμετέχοντας στα πρώτα 5 άλμπουμ τους. Ας τον απολαύσουμε σ’ ένα τραγούδι από την καριέρα του, με τους «Procol Harum», μια επιλογή από τον δίσκο «Home» του 1970, το οποίο αποτελεί δική του σύνθεση…..

Από το 1973 ξεκινάει την προσωπική του καριέρα, δημιουργώντας το προσωπικό του σχήμα «Robin Trower Band».

Έκτοτε έχει κυκλοφορήσει 23 δίσκους, με το τελευταίο του δισκογραφικό πόνημα να κυκλοφορεί εφέτος με τίτλο «Coming Closer To The Day».

Επίσης έχει συνεργαστεί με τους Jack Bruce και Bryan Ferry, κυκλοφορώντας 5 δίσκους με τον πρώτο και 3 με τον δεύτερο.

13. Jeff Healey

Ο Norman Jeffrey “Jeff” Healey…. R.I.P. (25/03/1966–02/03/2008), υπήρξε μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση blues/rock κιθαρίστα, στον οποίο αξίζει να σταθούμε λίγο παραπάνω. Ο Jeff έμαθε να παίζει από μόνος του αργότερα επίσης τρομπέτα και στράφηκε στην παραδοσιακή jazz των ‘20s & ‘30s, η οποία πάντα του άρεσε. Γεννήθηκε στο Τορόντο και υιοθετήθηκε από βρέφος, δυστυχώς όμως σε ηλικία σχεδόν ενός έτους έπαθε μια πολύ σπάνια μορφή καρκίνου στα μάτια, με αποτέλεσμα να του αφαιρεθούν χειρουργικά και να του βάλουν προσθετικούς βολβούς ματιών.

Η αναπηρία του όμως δεν τον κράτησε τελικά μακριά από την αγαπημένη του κιθάρα, ξεκινώντας σιγά σιγά να παίζει από την ηλικία των 3 ετών (!!!!), αναπτύσσοντας σταδιακά το μοναδικό του στυλ, παίζοντας καθιστός, τοποθετώντας την κιθάρα στα πόδια του. Σε ηλικία μόλις 15 ετών δημιουργεί την πρώτη του μπάντα, τους «Blue Direction». Αργότερα γνωρίζεται με τους Joe Rockman (μπάσο) και Tom Stephen (μπάσο), με τους οποίους δημιουργεί τους «The Jeff Healey Band», παίζοντας σε πολλά γνωστά μαγαζιά της περιοχής, όπως στο πολύ γνωστό blues/rock στέκι «Albert’s Hall», όπου τον ανακαλύπτουν ο Stevie Ray Vaughan και ο Albert Collins. Τον βοηθούν και τον υποστηρίζουν, με αποτέλεσμα να υπογράψει συμβόλαιο στην Arista Records και να κυκλοφορήσει τον πρώτο του δίσκο «See The Light» το 1989. Αυτό που αύξησε πάρα πολύ την δημοτικότητα του, ήταν η συμμετοχή του στην ταινία «Road House» (Ο Μπράβος), με πρωταγωνιστή τον συγχωρεμένο Patrick Swayze.

Η «ιδιαιτερότητα» του αυτή, τον οδήγησε στην τεχνική που ανέπτυξε, παίζοντας καθιστός, η οποί όμως δεν τον εμπόδισε να μας «μαγεύει», δίνοντας του την δυνατότητα να είναι πιο «ελαστικός» στο παίξιμο του, χρησιμοποιώντας με μοναδικό τρόπο τεχνικές όπως «bend», «hammer-on» ή το λεγόμενο «lick» κ.α.. Όταν αποφάσιζε να παίξει, έστω για λίγο όρθιος, ήταν κάτι το ανεπανάληπτο…. Έκανε πολλές εκπληκτικές διασκευές σε γνωστά rock τραγούδια και κυκλοφόρησε 5 δίσκους με τους «The Jeff Healy Band» από το 1988 ως το 2000 σε blues/rock μουσική κατεύθυνση, κάποιους ακόμα ως «Jeff Healey» κι’ άλλους 6 από το 2002 ως το 2010 σε jazz διαδρομές, ενώ κυκλοφόρησαν αρκετοί ακόμα μετά θάνατον.

12. Alex Lifeson

Ο Alexandar Zivojinovich (27/08/1953) είναι ιδρυτικό μέλος και κιθαρίστας της τεράστιας μπάντας από τον Καναδά, των «Rush». Επίσης είναι παραγωγός, συνθέτης (συνεισφέροντας σε πολλά άλλα projects), ζωγράφος και πιλότος. Οι γονείς του ήταν μετανάστες από την Σερβία και το επίθετο του μεταφράζεται ως «γιός της ζωής», εξού το stage name «Lifeson». Έχει τιμηθεί με το ανάλογο βραβείο και έγινε μέλος του τάγματος «Order Of Canada»,το δεύτερο τη τάξει στην χώρα. Ξεκίνησε την μουσική του εκπαίδευση παίζοντας βιόλα, αλλά την άφησε στην άκρη σε ηλικία 12 ετών για χάρη της κιθάρας, ενώ παίζει ακόμα μάντολα, μαντολίνο και μπουζούκι. Το 1963 σε μαθητική ηλικία ακόμη γνώρισε τον John Rutsey (πρώτος drummer των Rush) κι’ αποφάσισαν κάποια στιγμή να δημιουργήσουν την δική τους μπάντα. Η αλήθεια είναι ότι όταν μια μπάντα αποτελείται από τρείς από τους καλύτερους μουσικούς στο όργανο τους (Geddy Lee-bass, Neil Part–drums) τότε πολύ δύσκολα ξεχωρίζει κάποιος. Επίσης η μπάντα δεν υπήρξε ποτέ «εμπορική» με την ευρεία έννοια του όρου, έχοντας ένα hard progressive rock ήχο, με αποτέλεσμα η μη «ευκολοχώνευτη» μουσική τους, να μην φέρει την απήχηση που τους οφειλόταν, μέχρι πολλά χρόνια αργότερα….. Πέρα από τις πάρα πολλές συνεργασίες του εκτός των «Rush», κυκλοφόρησε το 1996 τον ένα και μοναδικό προσωπικό του δίσκο με τίτλο «Victor».

Το παίξιμο του στην κιθάρα είναι μοναδικό, δεν υπάρχει κάτι τέτοιο (το Guitar World Magazine τον έχει κατατάξει στην 3^η θέση). Είναι παροιμιώδης η ευκολία με την οποία μπορεί να εναλλάσσει συνεχώς διαφορετικούς σύνθετους χρονικά ρυθμούς χωρίς να χάνει ποτέ το beat, ενώ δεν πρέπει ν’ αμελούμε ότι πάνω στην σκηνή τα πολύπλοκα riffs και solos του, παίζονται στην ακρίβεια!!! Είναι γεγονός ότι παίζουν εκπληκτικά όλοι τους, αλλά ας επικεντρωθούμε αυτή την φορά στον Alex Lifeson για να του αποδώσουμε τα εύσημα που του αξίζουν……

11. Billy Gibbons

Ο William Frederick Gibbons (12/12/1949) aka Billy Gibbons γεννήθηκε στο Tanglewood του Τέξας. Σε ηλικία 5 μόλις ετών η μητέρα του τον πήγε μαζί με την αδερφή του σε συναυλία του Elvis Presley και 7 ετών πλέον ο πατέρας του τον πήγε να δει τον B.B. King να ηχογραφεί στο στούντιο. Αρχικά ο πατέρας του τον κατεύθυνε ένα γίνει περκασιονίστας και τον στέλνει στην Νέα Υόρκη για να μαθητεύσει δίπλα στον Tito Puente. Σε ηλικία όμως 13 ετών, στα γενέθλια του, παίρνει δώρο μια ηλεκτρική κιθάρα κι’ έτσι ξεκινάει τον δικό του δρόμο, με πρώτη επιρροή, όπως έχει αναφέρει ο ίδιος, τον μπλούζ κιθαρίστα Jimmy Reed.

Προσωπικά μου κάνει μεγάλη εντύπωση που αυτός ο άνθρωπος δεν βρίσκεται σε όλες τις λίστες με τους καλύτερους κιθαρίστες, παίζει απίστευτα πράγματα και όταν τον ακούσει κανείς με τους ZZ Top, ειδικότερα στους πρώτους δίσκους, δίχως να γνωρίζει για την μπάντα, θα θεωρήσει ότι πρόκειται περί σχήματος, με παραπάνω από έναν κιθαρίστες……

Όσο μαθήτευε στο «Warner Brothers’ Art School» στην Καλιφόρνια, δημιούργησε τα πρώτα του σχήματα, τους «The Saints», τους «Billy G & the Blueflames» και τους «Coachmen». Σε ηλικία 18 ετών δημιουργεί στο Τέξας πλέον τους θρυλικούς garage/psychedelic rockers «The Moving Sidewalks», επηρεασμένος από τον πολύ καλό του φίλο, συντοπίτη και μουσικό του «γκουρού», τον συγχωρεμένο Rocky Erickson και το συγκρότημα του, τους «13^th Floor Elevators», ενώ παράλληλα αναπτύσσει μια πολύ στενή φιλική σχέση με τον Jimi Hendrix, μάλιστα σε συναυλίες της μπάντας του, παίζοντας την εισαγωγή του «Foxy Lady» είχε αναφέρει ότι ο ίδιος ο Jimi Hendrix του έμαθε να παίζει κιθάρα σωστά, σε ηλικία 17 ετών στο Ντάλλας, ενώ είχε ανοίξει αρκετές φορές συναυλίες του σπουδαιότερου κιθαρίστα όλων των εποχών στην περιοχή του.

Το 1967 κυκλοφορούν το πρώτο τους single «99th Floor/What Are You Going To Do» και το 1969 το μοναδικό τους LP «Flash».

Προς τα τέλη του 1969 είχε φτάσει πλέον το πλήρωμα του χρόνου για να δημιουργήσει το θρυλικό, το μοναδικό southern blues/rock τρίο των «ΖΖ Top», αρχικά παρέα με τους Lanier Greig και Dan Mitchell, για να καταλήξει λίγο αργότερα στην γνωστή σε όλους μας σύνθεση με τους Dusty Hill (bass/vocals) και τον Frank “Rube” Beard (drums), οι οποίοι πρωτύτερα παίζανε στο συγκρότημα «American Blues». Το 1971 καταθέτουν τα διαπιστευτήρια τους, κάνοντας αισθητή την παρουσία τους, από την πρώτη τους κιόλας κυκλοφορία «ZZ Top’s First Album».

Σε αυτό το σημείο αξίζει ν’ αναφέρουμε το πώς εμπνεύστηκε ο Billy Gibbons το όνομα της μπάντας του. Είχαν ένα μικρό διαμέρισμα που σύχναζαν, περνάγανε την ώρα τους παρέα και σχεδιάζανε τα μελλούμενα για το συγκρότημα. Οι τοίχοι ήταν διακοσμημένοι με αφίσες από καλλιτέχνες που θα παίζανε στην πόλη και παρατηρήσανε ότι πάρα πολλοί χρησιμοποιούσαν αρχικά, όπως «O.V. Wright», «D.C. Bender», «B.B. King» κ.α., οπότε σκέφτηκε να κάνουν το ίδιο….. Ο τελευταίος καλλιτέχνης με αρχικά του οποίου είχαν αφίσα ήταν του «Z.Z. Hill», οπότε συνειρμικά σκέφτηκαν να ονομαστούν «Z.Z. King», αλλά επειδή θα ομοίαζε πολύ με τον «B.B. King» έπρεπε να βρουν κάτι άλλο. Ο «Βασιλιάς» (King), παραπέμπει στην κορυφή, άρα η επόμενη λύση ήταν ή λέξη «Top», όπερ και γένετο «ZZ Top»!!! Έκτοτε έχουν κυκλοφορήσει 15 στούντιο δίσκους, 4 ζωντανές ηχογραφήσεις και αρκετές συλλογές. Η πρώτη τους περίοδο μέχρι τις αρχές των ‘80s μας έδωσε δίσκους «διαμάντια» κάνοντας τεράστιες επιτυχίες, προσφέροντας μας μερικά από τα κλασσικότερα πλέον rock τραγούδια, ότι και να πει κανείς γι’ αυτή την εποχή είναι λίγα….. Ας παραθέσουμε εδώ τα λόγια του Michael “Cub” Koda (τραγουδιστή, κιθαρίστα, συνθέτη, Dj, κριτικού, βιογράφου και συλλέκτη δίσκων): «Ο Billy Gibbons είναι ένας από τους καλύτερους Αμερικανούς blues rock κιθαρίστες, ενώ οι Hill και Beard παρέχουν την απόλυτη ρυθμική συνοδεία, υποστήριξη στην μπάντα».

Μετά την πρώτη τους περίοδο το συγκρότημα προσθέτει κι’ άλλες επιρροές στην μουσική του, όπως new wave, dance rock, ακολουθώντας γενικότερα πιο εμπορικά «μονοπάτια», χρησιμοποιώντας επίσης πολύ συνθεσάιζερ. Με το παίρνουν αυτή την «στροφή», κυκλοφορούν το 1983 τον πιο εμπορικό τους δίσκο μέχρι σήμερα, ο οποίος τους καθιέρωσε στο μουσικό στερέωμα, το «Eliminator».

Παράλληλα με την μουσική του ενασχόληση ο Billy Gibbons ασχολήθηκε πολύ και με την μικρή οθόνη, γράφοντας σενάρια για κάποιες σειρές, συμμετέχοντας σε αρκετά επεισόδια γνωστών τηλεοπτικών σειρών, όπως Bones, CSI:Miami, Deadwood, Metalocalypse κ.α., ενώ έχει συνθέσει και προσφέρει τραγούδια, τόσο στην μικρή όσο και στην μεγάλη οθόνη. Το 2011 ξεκίνησε μια συνεργασία με την εταιρία τροφίμων «Mojo Products» στο Τέξας προωθώντας τις δικής του συνταγής καυτερές και μπαρμπεκιού σάλτσες, υπό την «σκέπη» της δικής του κατοχυρωμένης μάρκας «BFG Sauces».

Το 2015 κυκλοφορεί τον πρώτο του προσωπικό δίσκο «Perfactamundo» επιστρέφοντας σε πιο blues μουσικές φόρμες και το 2018 τον δεύτερο «The Big Bad Blues», ενώ περιμένουμε ημερομηνία κυκλοφορίας για την τρίτη του προσωπική δουλειά με τίτλο «Hardware».

Σαν σήμερα το 2012 πεθαίνει σε ηλικία 72 ετών ο Philip Wallach Blondheim III aka “Scott McKenzie”, λόγω του συνδρόμου Guillain-Barre που έπασχε τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής του, ένα αυτοάνοσο νόσημα κατά το οποίο υπάρχει αδυναμία μετάδοσης νευρικών σημάτων από και προς τον εγκέφαλο, με άμεσο αντίκτυπο στην λειτουργία των μυών και των αντανακλαστικών. Είναι ένα σπάνιο νόσημα και εμφανίζεται με συχνότητα 1 ή 2: 100.000 ανθρώπους. Το τραγούδι “San Francisco (Be Sure To Wear Flowers In Your Hair)” που συνέθεσε ο John Phillips (Mamas And The Papas) το 1967, αποτέλεσε ροκ μουσικό ύμνο της “Flower Power” εποχής, (footage από το Monterey Pop Festival)……

Tης Στέλλας Τσάτσου 

Το ιδιαίτερο συγκρότημά από το Μιζούρι το 1972 πήρε το όνομα Pavlov’s Dog έπειτα από το ζωικό πείραμα του Ivan Pavlov. Μεσουρανούσε στον χώρο της progressive rock από το 1972-1975. Ο στιχουργός του group ήταν και παραμένει μέχρι σήμερα ο David Surkamp ειδάλλως η κρυστάλλινη φωνή της rock.

Δισκογραφία

Η σύσταση του συγκροτήματος αλλάζει με την πάροδο των χρόνων. Την αρχή κάνει ο κιθαρίστας Steve Levin που αντικαθίσταται από τον Steve Scorfina μαζί με τα υπόλοιπα μέλη ηχογραφούν και κυκλοφορούν το πρώτο τους album με τίτλο Pampered Menial (ABC Records). Στην συνέχεια, ακολουθούν διαμάντια όπως το At the sound of the bell (1976). Δεν είναι όλα ρόδινα για το συγκρότημα, που ηχογραφεί και το τρίτο του αλμπουμ όμως λόγω των χαμηλών πωλήσεων των 2 προηγούμενων αλμπουμ,η Columbia αρνείται να το κυκλοφορήσει. Ύστερα από πολλές δυσκολίες κυκλοφορούν το 3^ο album με τίτλο Has anyone Here seen Siegfried? Το συγκρότημα διαλύεται!

Η Ένωση

Ήταν αρχές του 1990 όταν ο Surkamp και ο Rayburn σχηματίζουν ξανά το group και ηχογραφούν το Lost in America που αποτελούταν από σκόρπιες ηχογραφήσεις, χωρίς συνάφεια απαραίτητα μεταξύ τους, ακόμα και από διαφορετικές χρονικές περιόδους. Το κοινό τους ζητούσε κάτι για να ικανοποιηθεί. Η δισκογραφική, έκανε την αναζήτησή της και όντως βρέθηκαν κάποια κομμάτια. Ακολουθεί σόλο άλμπουμ του Surkamp το Dancing on the Edge of a Teacap που σημειώνει καλές πωλήσεις .Έπειτα η μια εμφάνιση διαδέχεται την άλλη στις ροκ σκηνές σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία με παράδειγμα το Burg Hurgberg Festival το 2007 με κοινό που ξεπερνούσε τα 25.000 άτομα .Εκείνη την χρονιά έκαναν την παρθενική τους εμφάνιση στην Ελλάδα με συναυλία που έδωσαν τον Μάρτιο στην Κρήτη.

Από το 2007 κι ύστερα ειναι ιδιαίτερα ενεργοί με ηχογραφήσεις και εμφανίσεις,σε σχετική συνέντευξη που παραχώρησε ο David αναφέρει οτι έκαναν μία συναυλία για την επέτειο των 30 ετών τους στο St. Louis σ.σ. η γενέτειρά του 2004 με τα αυθεντικά μέλη, πολλά από τα οποία δεν ήταν πλέον στα δικά του μουσικά επίπεδα. Ο κουνιάδος του είναι ο πρόεδρος μίας φιλανθρωπικής οργάνωσης που λέγεται Make A Wish. Αυτό που κάνουν είναι να πραγματοποιούν μία οποιαδήποτε ευχή παιδιών που είναι άρρωστα . Το κάθε παιδί έχει τη δική του ευχή, ό,τι μπορεί να φανταστεί. Οπότε είχε πει ότι θα κάνει αυτή την εμφάνιση εφόσον όλα τα έσοδα πάνε στην οργάνωση αυτή. Την κάνανε, τη βιντεοσκοπήσαν, είχαν ενα κανονικό dvd και cd όλης της συναυλίας, με μόνο όρο τα λεφτά να καταλήξουν στα παιδιά. Ο Surkamp έκανε συνεντεύξεις, οτιδήποτε μπορούσε για την προώθηση, έδωσε και επιταγή για 160.000 δολάρια στη Make A Wish. Με την επιταγή υποτίθεται ότι θα κυκλοφορούσε και το cd και το dvd. Δύο από τα μέλη του συγκροτήματος όμως δεν υπέγραψαν την απαλλαγή από οποιαδήποτε χρηματική απαίτηση.Οπότε το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να κλείσει κάποιες εμφανίσεις, στην Ιταλία, και αυτό ήταν το έναυσμα. Η ανταπόκριση ήταν θερμή . Ο ίδιος δηλώνει “Αν πάρω την κιθάρα μου να τραγουδήσω κάποιος κόσμος θα έρθει να με δει. Πάντα έτσι ήταν, ανεξάρτητα αν εγώ επέλεγα να μην το κυνηγήσω. Δεν το ευχαριστιόμουνα παλιότερα, κυρίως λόγω τέτοιων ανθρώπων που περιέγραψα.”

Μία λάθος είδηση

Πολλοί θεωρούσαν τον Surkamp νεκρό εξαιτίας μιας λανθασμένης φήμης, ο ίδιος απαντά σε αυτά τα δημοσιεύματα Θα γίνω όμως κάποια στιγμή!  Αφηγείται ένα κωμικοτραγικό περιστατικό “ Έχει εξαπλωθεί,αυτη η φήμη, παντού. Πριν από έξι χρόνια παίζαμε σε ένα φεστιβάλ στη Γερμανία. Η κόρη μου ήταν μαζί μας γιατί έχει ωραία φωνή και καμιά φορά μας συνοδεύει στα υποστηρικτικά φωνητικά. Καθόταν λοιπόν σε μία γωνιά, ενώ εγώ στεκόμουν πιο δίπλα με δύο φίλους κιθαρίστες, τον Steve Hackett των Genesis και τον Kim Simmonds των Savoy Brown, και συζητούσαμε περί κιθαριστικών θεμάτων που αυτή βαριέται αφόρητα. Έρχεται λοιπόν ένα τηλεοπτικό συνεργείο από το Βερολίνο και νόμιζαν ότι αυτή είναι η βασική τραγουδίστρια των Pavlov’s Dog, καθώς εγώ ήμουν, υποτίθεται, νεκρός. Οπότε της πιάνουν την κουβέντα και τη ρωτάνε πώς αισθάνεσαι που τραγουδάς στη θέση του μακαρίτη του πατέρα σου; και αυτή απάντησε: ο πατέρας μου δεν αργεί ποτέ σ.σ. παρεξήγηση με τη λέξη late που στα αγγλικά έχει και τις δύο έννοιες. Είναι εκεί στην άκρη και συζητάει για βαρετά πράγματα. Αυτή ήταν και η πρώτη φορά που το ανακαλύψαμε. Αντίθετα, λοιπόν, με την επικρατούσα άποψη, είμαι ακόμα ζωντανός.”

Julia

Θα ήταν σφάλμα να μην γίνει ιδιαίτερη αναφορά σε αυτό το τραγούδι. Βρισκόμαστε κάπου στο 1975, λίγο μετά τον ερχομό της Μεταπολίτευσης. Στα μουσικά δρώμενα κυριαρχούν οι Pavlov’s Dog και ειδικά η  Julia, το τραγούδι που καταφέρνει συνεπάρει τους ακροατές από την πρώτη κιόλας νότα.
Είναι από τα πιο ερωτικά κομμάτια που υπάρχουν. Οι στίχοι του δεν έχουν νεοφανή ,μοναδικά νοήματα ωστόσο ο ακροατής ακούει την κρυστάλλινη φωνή του Surkamp να σπάει σε χίλια θραύσματα τραγουδώντας I can’t live without your love, Well I can’t live without you, ή Please see how much ,how much you mean to me Julia που θα τον λαβώσει.