Tης Στέλλας Τσάτσου

Το ιδιαίτερο συγκρότημά από το Μιζούρι το 1972 πήρε το όνομα Pavlov’s Dog έπειτα από το ζωικό πείραμα του Ivan Pavlov. Μεσουρανούσε στον χώρο της progressive rock από το 1972-1975. Ο στιχουργός του group ήταν και παραμένει μέχρι σήμερα ο David Surkamp ειδάλλως η κρυστάλλινη φωνή της rock.
Δισκογραφία
Η σύσταση του συγκροτήματος αλλάζει με την πάροδο των χρόνων. Την αρχή κάνει ο κιθαρίστας Steve Levin που αντικαθίσταται από τον Steve Scorfina μαζί με τα υπόλοιπα μέλη ηχογραφούν και κυκλοφορούν το πρώτο τους album με τίτλο Pampered Menial (ABC Records). Στην συνέχεια, ακολουθούν διαμάντια όπως το At the sound of the bell (1976). Δεν είναι όλα ρόδινα για το συγκρότημα, που ηχογραφεί και το τρίτο του αλμπουμ όμως λόγω των χαμηλών πωλήσεων των 2 προηγούμενων αλμπουμ,η Columbia αρνείται να το κυκλοφορήσει. Ύστερα από πολλές δυσκολίες κυκλοφορούν το 3ο album με τίτλο Has anyone Here seen Siegfried? Το συγκρότημα διαλύεται!
Η Ένωση
Ήταν αρχές του 1990 όταν ο Surkamp και ο Rayburn σχηματίζουν ξανά το group και ηχογραφούν το Lost in America που αποτελούταν από σκόρπιες ηχογραφήσεις, χωρίς συνάφεια απαραίτητα μεταξύ τους, ακόμα και από διαφορετικές χρονικές περιόδους. Το κοινό τους ζητούσε κάτι για να ικανοποιηθεί. Η δισκογραφική, έκανε την αναζήτησή της και όντως βρέθηκαν κάποια κομμάτια. Ακολουθεί σόλο άλμπουμ του Surkamp το Dancing on the Edge of a Teacap που σημειώνει καλές πωλήσεις .Έπειτα η μια εμφάνιση διαδέχεται την άλλη στις ροκ σκηνές σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία με παράδειγμα το Burg Hurgberg Festival το 2007 με κοινό που ξεπερνούσε τα 25.000 άτομα .Εκείνη την χρονιά έκαναν την παρθενική τους εμφάνιση στην Ελλάδα με συναυλία που έδωσαν τον Μάρτιο στην Κρήτη.
Από το 2007 κι ύστερα ειναι ιδιαίτερα ενεργοί με ηχογραφήσεις και εμφανίσεις,σε σχετική συνέντευξη που παραχώρησε ο David αναφέρει οτι έκαναν μία συναυλία για την επέτειο των 30 ετών τους στο St. Louis σ.σ. η γενέτειρά του 2004 με τα αυθεντικά μέλη, πολλά από τα οποία δεν ήταν πλέον στα δικά του μουσικά επίπεδα. Ο κουνιάδος του είναι ο πρόεδρος μίας φιλανθρωπικής οργάνωσης που λέγεται Make A Wish. Αυτό που κάνουν είναι να πραγματοποιούν μία οποιαδήποτε ευχή παιδιών που είναι άρρωστα . Το κάθε παιδί έχει τη δική του ευχή, ό,τι μπορεί να φανταστεί. Οπότε είχε πει ότι θα κάνει αυτή την εμφάνιση εφόσον όλα τα έσοδα πάνε στην οργάνωση αυτή. Την κάνανε, τη βιντεοσκοπήσαν, είχαν ενα κανονικό dvd και cd όλης της συναυλίας, με μόνο όρο τα λεφτά να καταλήξουν στα παιδιά. Ο Surkamp έκανε συνεντεύξεις, οτιδήποτε μπορούσε για την προώθηση, έδωσε και επιταγή για 160.000 δολάρια στη Make A Wish. Με την επιταγή υποτίθεται ότι θα κυκλοφορούσε και το cd και το dvd. Δύο από τα μέλη του συγκροτήματος όμως δεν υπέγραψαν την απαλλαγή από οποιαδήποτε χρηματική απαίτηση.Οπότε το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να κλείσει κάποιες εμφανίσεις, στην Ιταλία, και αυτό ήταν το έναυσμα. Η ανταπόκριση ήταν θερμή . Ο ίδιος δηλώνει “Αν πάρω την κιθάρα μου να τραγουδήσω κάποιος κόσμος θα έρθει να με δει. Πάντα έτσι ήταν, ανεξάρτητα αν εγώ επέλεγα να μην το κυνηγήσω. Δεν το ευχαριστιόμουνα παλιότερα, κυρίως λόγω τέτοιων ανθρώπων που περιέγραψα.”

Μία λάθος είδηση
Πολλοί θεωρούσαν τον Surkamp νεκρό εξαιτίας μιας λανθασμένης φήμης, ο ίδιος απαντά σε αυτά τα δημοσιεύματα Θα γίνω όμως κάποια στιγμή! Αφηγείται ένα κωμικοτραγικό περιστατικό “ Έχει εξαπλωθεί,αυτη η φήμη, παντού. Πριν από έξι χρόνια παίζαμε σε ένα φεστιβάλ στη Γερμανία. Η κόρη μου ήταν μαζί μας γιατί έχει ωραία φωνή και καμιά φορά μας συνοδεύει στα υποστηρικτικά φωνητικά. Καθόταν λοιπόν σε μία γωνιά, ενώ εγώ στεκόμουν πιο δίπλα με δύο φίλους κιθαρίστες, τον Steve Hackett των Genesis και τον Kim Simmonds των Savoy Brown, και συζητούσαμε περί κιθαριστικών θεμάτων που αυτή βαριέται αφόρητα. Έρχεται λοιπόν ένα τηλεοπτικό συνεργείο από το Βερολίνο και νόμιζαν ότι αυτή είναι η βασική τραγουδίστρια των Pavlov’s Dog, καθώς εγώ ήμουν, υποτίθεται, νεκρός. Οπότε της πιάνουν την κουβέντα και τη ρωτάνε πώς αισθάνεσαι που τραγουδάς στη θέση του μακαρίτη του πατέρα σου; και αυτή απάντησε: ο πατέρας μου δεν αργεί ποτέ σ.σ. παρεξήγηση με τη λέξη late που στα αγγλικά έχει και τις δύο έννοιες. Είναι εκεί στην άκρη και συζητάει για βαρετά πράγματα. Αυτή ήταν και η πρώτη φορά που το ανακαλύψαμε. Αντίθετα, λοιπόν, με την επικρατούσα άποψη, είμαι ακόμα ζωντανός.”
Julia
Θα ήταν σφάλμα να μην γίνει ιδιαίτερη αναφορά σε αυτό το τραγούδι. Βρισκόμαστε κάπου στο 1975, λίγο μετά τον ερχομό της Μεταπολίτευσης. Στα μουσικά δρώμενα κυριαρχούν οι Pavlov’s Dog και ειδικά η Julia, το τραγούδι που καταφέρνει συνεπάρει τους ακροατές από την πρώτη κιόλας νότα.
Είναι από τα πιο ερωτικά κομμάτια που υπάρχουν. Οι στίχοι του δεν έχουν νεοφανή ,μοναδικά νοήματα ωστόσο ο ακροατής ακούει την κρυστάλλινη φωνή του Surkamp να σπάει σε χίλια θραύσματα τραγουδώντας I can’t live without your love, Well I can’t live without you, ή Please see how much ,how much you mean to me Julia που θα τον λαβώσει.